Lieve M,
Waarom stuur ik eigenlijk nooit meer een brief? Met een echte postzegel erop, lekker ouderwets? In plaats daarvan app en mail ik me suf, maar dat is allemaal zo snel-snel, zonder echte aandacht. Dus ga ik de komende maanden brieven schrijven. Aan jou, net als vroeger toen we nog piepjong waren, een jaar of acht, bij elkaar om de hoek woonden en niet zonder elkaar konden. We zagen elkaar bijna dagelijks en schreven tussendoor zulke schattige epistels. Vol met hartjes, vlindertjes en over dingen die we stom vonden, op dat blauwe lijntjespapier. Ik heb het weliswaar over bijna veertig jaar geleden, maar ik vergeet die periode uit ons leven nooit meer. Doe je mee?
Liefs
Nazima
Hoi Naz,
Wauw, goed idee. Is het echt al veertig jaar geleden? Helaas zijn we inmiddels wat ouder en grijzer, haha. We zijn elkaar nooit uit het oog verloren, maar brieven schrijven… nee, op de een of andere manier doen we dat nooit meer. Er popt meteen een herinnering op aan die dagen dat jouw broer mazelen had en ik jou niet mocht zien. Bang voor besmetting natuurlijk. Wij he-le-maal in tranen. Niet samen spelen, dat kón gewoon niet. We wilden naar buiten, knikkeren. Gelukkig bedachten we daar wat slims op (vonden wij): brieven schrijven en die heen en weer sturen met een emmer aan een touw. Ik zie ons nóg staan, jij op het balkon en ik in de tuin. Af en toe erbij gillend, haha, dat waren nog eens tijden. Die brieven heb ik trouwens allemaal bewaard. Dus ja, ik doe mee, brieven schrijven
part II.
Tot snel.
M.
Lees de hele briefroman hier
