Met een cocktailprikker friemelt hij het vlees uit de bitterbal. Het is onze eerste date. Ik ben vegetariër. Vandaar dat ik mij afvraag hoe iemand überhaupt zoiets kan eten. Maar nog verbaasder ben ik over het feit dat de man zo op kan gaan in dat friemelen. Het heeft ook wel iets vertederends. Ziet hij bij mij ook rare dingen? Ik vraag het hem. ‘Ja, natuurlijk’ zegt ie. Maar wat? ‘Dat zegt ik niet’.
Even terug in de tijd. Ik werd geïnterviewd voor de radio. De verslaggeefster wilde weten hoe internet dating werkt. Dus ik deed het voor en vertelde er iets over. Voordat we zijn foto konden zien, moesten ik twee keer tien minuten chatten. ‘Oh, hij is best leuk!’ hoorde ik mezelf de volgende dag roepen op radio 1. Een programma over de liefde. En zo begon het. Heen en weer getyp. Verder de diepte in, zoals dat gaat met nieuwe contacten. Het klikte verbazingwekkend goed. De raakvlakken leken te mooi om waar te zijn. De dag erna weer chatten. En ook bellen. Zijn stem klonk goed. Diezelfde avond spraken we af.
Tien jaar jonger zou ik hem zo geven. Interim manager. Hij peutert verder in de bitterbal. Vader en zelfs al opa. Volgend jaar wil hij een Maserati kopen. ‘Heb je een midlife crise?’ vraag ik hem. ‘Nee, die heb ik al achter de rug’ zegt hij. We lachen. Wat we via de chat al hebben doorgenomen herhalen we nu real live. Gewoon om alles in de realiteit te plaatsen. Dat stomme virtuele contact ook.
Nu het gezicht, uitdrukkingen en de feromonen erbij zijn, blijkt hij niet zo leuk als ik dacht. Bijna waren we virtueel getrouwd. De klik leek een feit. Na ongeveer 20 minuten laat ik vallen dat we misschien zakelijk iets kunnen opbouwen. ‘Met andere woorden. Die klik op dat andere vlak is er niet?’ We barsten beiden in lachen uit. De kogel is door de kerk. ‘Dan kan het nu leuk worden’, roept hij uit. En inderdaad de spanning is weggevallen. Ik kan mezelf zijn, hij ook. Wat is het toch bijzonder leuk om mensen te ontmoeten.
